De betrekkelijke populariteit van twee indrukwekkende art movies in de Nederlandse bioscopen, Amour (van Michel Haneke) en Jagten (van Thomas Vinterberg) is eenvoudig te verklaren. De Europese traditie van de Kunstfilm onderscheidt zich door een tamelijk ongebonden manier van vertellen in beeld en verhaal. Dat betekent vaak dat er een hoop te raden valt. Maar Amour en Jagten – beide films scoorden in een paar weken meer dan 100.000 bezoekers – maken in vertelwijze en verhaalopbouw beide knap gebruik van de techniek van de suspense. Heel Amerikaans eigenlijk. Hoe gaat dit verder, hoe gaat dit in godsnaam aflopen… En de kijker wordt dan ook ’s nog beloond met een verrassend einde.
Of toch niet? Weliswaar hebben beide regisseurs een scherp oog voor het detail van het ontroerend of afgrijselijk menselijk gedrag en wordt er niet op effect maar op realisme gemikt, waardoor alles heel ‘dichtbij’ komt en ‘echt’ wordt, toch doen Amour en Jagten de art movie in het slot toch even eer aan door er snel nog een extra open eindetje aan te plakken.
Zo kennen we elkaar weer.
Maar ook wel irritant, eigenlijk.
Gaat dat zien.
RP

Geplaatst op 20 december 2012 om 15:30.